Kendi yaktığım ateşte günlerce yandım belkide... Başarması çok zor oldu belkide. Her birşeye güzel yönden bakması gereken bizler gibi bakıyorum, içinde yandığım ateş, içimde donan buzları iyice eritti. Katı değilim, ısındım soğuk değilim, bakabiliyorum, diyalog kurabiliyorum bu bir doğru. Her ne kadar bakmak, diyalog kurmak, ısınmak istemesemde...
Kendime güvenim gelmiş olması ise iyi olan. Özgüven o kadar çabuk giden, en basit bir olumsuzlukta kaybolan, hemen satan, değer tanımaz, harcamayı seven o kadar narin bir hiski, bunu yerine getirebileceğimi bana öğrettiğin için öncelikle teşekkürlerimi sana borç biliyorum.
İnsan hayata dair yaşadığı tecrübelerini kendine ders çıkarabildiğinde büyüyor. Yani, olgunlaşıyor. "Ders almak" deyimini kendine ders almış birisi olarak, aynı boku yine yiyeceğimi biliyorum. Bunun önüne geçtiğim zaman daha da güçlü olacağım. Demin bahsettiğim gibi, zor olanın da zorunu başardığımda... Bunu başarması ise zor olanın ötesindeki zorluğun biraz daha zoru. Çok 'Zor'lu bir kelime oldu ama bu cümlelerin ağzımdan şuan çıkışı bir o kadar kolay.
Kendime olan güvenin bugün yerine oturmuş olması ise, zamansız yazdığım bu makalemin sebebi oldu. Sizlere önerim ise, karşınızdakine duygularınızı söylemek için beklemeyin. Birbirinizi arkadaş olarak tanıyıp, sevgili olduğunuzda ise farklı sıfata giren o kişinin yeni tanıyamadığınız özelliklerine alışacağınıza direk sevgili sıfatında tanıyın, geç kalmayın. Karşınızdakini bir kuzu varsayacak olursak, dışarda dolaşan kurt çok olacaktır. Ve karşınızda ki ise, kuzuların arasındaki en aptalıdır. Emin olun kuzunuza kesilip yenmiş, unutulmuş bir ölü gibi bakacağınıza böylesi daha iyi olacaktır.
Kim bilir belki buda makaleden çok bir derstir...
Selametle....
