Biliyorum uzun zaman oldu... "Düşüncelerden kaçma" ismini verdiğim ve kendime ayırdığım zaman döneminden geri dönüyorum. Olmuyor...Rutine mi alışamadım, kasvete mi bilemiyorum. Ama bu hayat beni sahiden mutlu etmiyor. Ne yapmalı? diye düşündükçe aydınlanacağım konulardan da mahrum kalacağım korkusu kapladı artık içimi. Yalnızlıktan mıdır nedir içimdeki bu deprem yaratan mutsuzluklar bilemedim.
Belki çok klişe bir şey ancak toplayıp pılımı pırtımı gidesim geliyor ama gittiğim yerde bulabilecek miyim bilemiyorum. Bulamamaktan ziyade hiç alışamadığım "büyümek" in bıraktığı sorumluluklar can yakıcı derecede beynimin içini deliyor. Gidemiyorum.
Her neredeysen, her kimsen, hayatın içinde neysen artık gel. Sabır dedikleri tabir cihanları deldi bende. Bir tutam mutluluk istiyorum, çok görme gel.
Selametle...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder