Bazen düşünüyorumda insanda bir bomba gibi değil midir sizce de? Hayatında yaşadığı ve düğümlediği ne varsa oluşturuyor kimyasallarını ve patlayıcı moleküllerini...Yani;
Kırılan ayna olmak için hep çok gençtir ümitler ve her gün daha geç bitmeyi hak eder. Sadece ümitler mi? Gözbebeğime ilişen bu sızı ve ısı neden, orası muamma.. Umulmadık anlarda bir gölge oluveriyorum akşamüstü alacasında, rengi utancından ve öfkesinden kırmızıya çalmış fezada. Ben biliyorum ki şiirler uzayıp giderse biter ve üzerine titrendikçe sadece "biz" oldukça güzelleşir "manalı" delilikler..
İki dudak arası mesafeyi dağlar, ırmaklar, günler ve aylar hatta yıllar misali büyüten o saliselik cümleler... Ben yine biliyorum ki demin yukarda belirttiğim uzayan şiir misali yetmeyecek buraya yazacağım cümleler ve sonu gelmeden bitecek. Avazın çıktığı kadar bağıra bağıra yazsamda nafile, yine düğümlencek boğazımda, çıkamayıp kalacak...
Yani aslında ben, yani biraz da sen. Biraz biz ve biraz daha sen...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder