Gülerek açıyor perdeyi; al sana "Elma" sokağındaki çocukluğun diyor. Tekrar tekrar yaşatıyor bana yaşayamadığım o saklı çocukluğu... Sonra ikinci perdeyi açıyor; al sana aşk diyor. Bu gün bile kalbimi titreten o kadını gösteriyor bana... Üstelik tam da unutmuşken... Yakıyor canımı pul biber gibi. Sıra üçüncü perdede; "dur" diyorum, yeter! Dinlemiyor beni, ben ağladıkça, benim canım yandıkça daha da keyifleniyor. Bütün acımasızlığıyla savuruyor perdeyi; al diyor bütün hayatın, bak diyor tek güvendiğin adam... Dayanılmaz bir sancıyla kıvranıyorum. Yetmiyor acıttığı, sıra son perdede. Ne kadar yapma , etme desem de nafile. Acımla güçleniyor kalleş. Açıyor kahkahayla son perdeyi; al sana geleceğin diyor: Dünyanın bütün insanları sokağa dökülmüş sanki, bense aralarındayım. Görmüyor kimse beni, ne demek oluyor bu? İşte sonun; kimsen yok benden başka, çaresiz bir zavallısın diyor bana. Zehir zemberek bir pul bibersin sen diyorum. Sadece gülüyor...
Ah be hayat yine yaptın yapacağını... Ruhum kimsesiz sokakların, zina köşelerinde yalnızlıkla sevişip, hayal kırıklığını doğuruyor...
Ulaşmaya çalıştığın şeyin aslında o şey olmadığını, zamanını boşa verdiğini anlamak gibi...
Bir şarkıyı söylerken birden artık o şarkıyı kimsenin hatırlamadığını anlamak gibi...
Yıllardır baktığın aynanın camının kırık olduğunu anlamak gibi...
İçin kan ağlarken gülmeye çalıştığın için aslında hiç üzülmediğini düşünmeleri gibi...
Selametle...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder