Keyif sigarası yakmak,
Keyiflenmek,
Keyiften sigara yakmak,
söylerken bile ağlamaklı bir gülümseme pat diye oluşuyor suratımda. Ah gururumuz ağlatmıyor da insanı, başın dik durmak ağlayamamak, ne dramatik ama değil mi?
Kime gurur yapıyoruz bunu bile bilmiyoruz, içimizde veyahut kafamızda yarattığımız güçlü karakterlere yenilmemek için yoksa bunca gurur? Bilemiyoruz, bilmiyorum, düşünüyorum, düşünüyorum, düşünüyorum... Hâla düşünüyorum... Durdurmak mümkün değil biliyorsun, düşünüyorum.. Yanıtı bilmiyorum, zaten bilmiyorum diyene kadar aklımda saçma sapan düşünceler çoktan atışmaya başladı bile.
Daha ne kadar delireceğim bilmiyorum fakat, bir sigara yakmalıyım, çakmağım sigarasına kavuşmalı.
Keyiften mi yakıyorum sizce?
-Hayır.
Benim sigaram çaresizlikten yanar.
Çaresizlikten bahsediyorum, hepimiz mi bu kadar çaresiziz. İşte bu neden den dolayı, biz yalnızlığı güçsüz insanlara yükleyip, gözyaşlarımızı kazağımızın koluyla silecek insanlar olacağız. Güç her zaman güç müdür? Bazen güç bile yorar insanı, ayakta duramayacak hale geldiğimiz zamanlar da oldu. Çok aptalız. aptalız. mükemmel aptallardanız. Güçsüz olmak varken gücü seçmek en büyük aptallıktı.
Dişlerinizi sıkıp, parmaklarınızı yumruk haline getirip sıkmaktan, kendinizi güç ile beslemekten vazgeçin. Ağlayın, ağlayın, ağlayın. Hadi.
Göz yaşlarınızın dudağınıza değmesine izin verin...
Selametle...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder