Sana kapımı her açtığımda, sandal ağacı kokusu doluyordu odama... İlk geldiğin gecelerin birinde " sende aradığım ne" dediğinde bana, "belki de birbirimizin hüznünde gözümüz var" demiştim sana. Gecenin bir yarısı hep aynı adrese koşuyorsa insan, ya dinlemek, ya anlatmak için çalıyordur o kapıyı. Ne diyordun?
-Neyim var ki anlatacak. Bir adam. yorgun, bezgin... Hem ben yazamam, yani yapamam.
Geceler iki gün arasına sıkıştırır insanı, ezer. "Çözül" der tüm karanlığının içinde. Kendinde çözülürsün de sonra akarsın bir yere. Yazılara, yabanlara, cümlemiz gibi cümlen gibi. Savrulursun da savrulursun yorulursun bazen serseri ruhundan, yorulursun taşmaktan, kalmak istersin... Aktığında dolacağın bir çukur ararsın. bulursun, dolarsın, durursun ve kalırsın... Ancak çukurun içindeki girintilere dolup biraz parçalandığında, kendinden bir şeyler koptuğunda anlarsın… Durmak yorar seni. Kalmanın yetersiz olduğunu anlarsın, aradığın kalmak bu değildir, başka bir şeydir. Anlatırsın, denersin, denersin. Bezgin olur adın, beklide geçimsiz. Bırakırsın kendini, sürüklenirsin. Anlatamamaktan yorulmuşsundur...
Kıyıya vurmuş duygularının kalmak istediği yeri biliyordun ancak hala arıyordun, kaybolacağın yeri arıyordun, karışacağın yeri arıyordun.
Sürükleniyorsan tutulmak, donmuşsan çözülmek, bir sandalsan yansımanı görmek istiyordun.
Kendini sandal ağacı kokusuyla örten, hüznüme gözlerini diken sen; hüznümde senin bir yanını anlatabileceğim bir yer arıyordun bir mart zamanında.
Gözelerde uyumak isteyen ırmak gibi, kuru bir yaprakla konuşmak isteyen rüzgar gibi, sürgünlerine hasretli toprak gibi... Sen sustuğunda ben kendimi dinliyordum. Öyle seyrettim işte seni, öylesine. Kendim gibi, bilir gibi. Bildiğimi bilmemen gibi…
Beklide bildiğimi bilmeni bekliyordum, bilip bana karışacak o ağacın yaprağı olmanı... Çünkü dokunsan tanırdın beni… Hüzünlerimizde gözümüzün olduğu kadar, hüzünlerimiz aynıydı sanki…
Biz neydik biliyor musun?...
Selametle....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder